UltraViolet Runs: De Amstelveen Lentemarathon Estafette

maart 30, 2018 UltraVioletRuns No comments exist

Ik heb al veel toffe hardloopevenementen mogen meemaken: van vijf kilometerwedstrijden tot internationale marathons. Maar nog nooit liep ik een estafette, een lang gekoesterde droom. Tot afgelopen zondag. Toen kwam deze droom uit tijdens de Amstelveen Lentemarathon, die ik samen met team ‘Your Pace or Mine?‘ heb mogen lopen!

Ons dreamteam, ‘Your Pace or Mine?‘ bestond met mij uit vier personen. We hadden elkaar ooit leren kennen tijdens de Nike Run Club en zo is een mooie hardloopvriendschap ontstaan. Toen mijn teamgenootje Esther ons vroeg om samen met haar in haar woonplaats een estafettemarathon te lopen, twijfelden we dan ook geen moment. We besloten onze ‘Nike Runner’-shirts te dragen, als eerbetoon aan de Nike Run Club waar het allemaal ooit begon. Toen kwam het logistieke aspect om de hoek kijken. Want het lopen van een estafette vraagt om een goede planning.

De Amstelveen Lentemarathon bestond uit een mooi parcours. Het voerde vanaf de atletiekvereniging Startbaan in Amstelveen naar Uithoorn, om zo via het bos weer in het stadshart van Amstelveen te eindigen. De etappes besloegen drie maal tien kilometer en één maal twaalf kilometer. De route door het bos was iets langer. De laatste driehonderd meter zouden we gezamenlijk lopen om zo samen de mooie marathon te kunnen finishen.

Wie loopt waar en wisselt met wie? Dit was gelukkig al snel bepaald. Esther zou van start gaan, om dan later met haar auto de lopers op te kunnen halen. Ook kon ze dan langs haar huis lopen en haar kinderen zien. Vicky fietste naar het tweede wisselpunt en liep door zijn woonplaats Uithoorn. Mark wilde graag door het bos lopen en ik vond het fijn om de laatste etappe te volbrengen.

We verzamelden bij de atletiekbaan en zagen -na de nodige fotomomenten- Esther van start gaan. Mark en ik hebben haar aangemoedigd en zijn toen met de metro naar het tweede wisselpunt vertrokken. De sfeer bij de wisselpunten was fantastisch. Er was niet echt een mogelijkheid om te zien wie waar was op het parcours, dus stonden groepjes lopers in dezelfde shirts reikhalzend uit te kijken naar de lopers die naderden. Bij de wissel moest een soort armband worden doorgegeven. Dit klinkt makkelijk, maar was voor een aantal mensen na tien kilometer een flinke uitdaging. We zagen mensen vallen, armbandjes vallen en ook lopers die al bij wisselpunten waren voordat hun team daar was. Bij ons verliepen de wissels gelukkig vlekkeloos.

Esther wisselde met Vicky en wij stonden hem bij het tweede wisselpunt op te wachten. Ik was zo nerveus en trots toen mijn Mark daar op Vicky stond te wachten. Vicky finishte snel en Mark vervolgde na een omhelzing de tocht. De zenuwen begonnen bij mij flink te komen, de laatste etappe zou namelijk UltraViolet kleuren. Mijn team had al super goed gelopen, wat als ik het nu voor iedereen zou verpesten?



Esther bracht ons naar het laatste wisselpunt. Vol verwachting klopte mijn hart, en dat terwijl we helemaal niet in de Sinterklaasperiode zitten. Toen ik Mark eenmaal zag naderen, begon ik te springen. Ken je foto’s van de Masai die zo hoog kunnen springen? Ik paste op dat moment perfect in dat plaatje. Zo trots was ik op mijn Mark, die ontzettend snel liep. Helemaal enthousiast gaf hij mij de armband en hij kuste me. ‘Ahhhhhh’ klonk er langs de kant. Ik was in de wolken en vervolgde het laatste deel van de tocht.

Het vierde deel van de Amstelveen Lentemarathon bleek door de weilanden te leiden. Nu had ik hier na de Utrecht SciencePark Marathon wel wat ervaring mee. Maar vooral het mentale aspect viel me zwaar. Ik zag namelijk al van grote afstand precies waar de komende kilometers zouden zijn. Je kon niet verrast worden en ik telde maar iets van drie bochten.

En ik voelde de druk, de druk van het niet teleurstellen van mijn team. Een beetje zo’n moment van Mulan die naar de koppelaarster gaat en zich dan helemaal voor schut zet. Tot zover de Disney-verwijzingen. Let it go, dacht ik ;). Ik besloot gewoon te genieten en nam het mooie landschap in me op. Omdat de Lentemarathon voor driekwart uit estafettelopers bestond, liep ik sommige stukken helemaal alleen. Ik naderde een man die aan het wandelen was en zag aan zijn startnummer dat hij de hele marathon in zijn eentje liep. Ik gaf hem een schouderklopje, moedigde hem aan en zei hem dat hij wel even achter me mocht lopen. Hij was zichtbaar blij en hij begon weer hard te lopen. Dat gaf me een fantastisch gevoel.

Ik was blij om zelf ook weer hard te kunnen lopen. Mijn heup voelde ik een beetje, maar ook voelde ik me sterker. De laatste kilometers was ik ook uit de mentale dip en liep ik naar het stadshart van Amstelveen. De laatste driehonderd meter zou ik met mijn team lopen, om zo samen te kunnen finishen. Al van grote afstand zag ik ze staan, mijn lieve teamgenoten. Ze waren uitzinnig blij om me te zien. We zetten met z’n allen een sprintje in. Ik had net tien kilometer gelopen, maar ging er vol voor. We finishten hand in hand, met z’n vieren en vielen elkaar in de armen.

Tijdens het lopen hadden we geen idee van onze gezamenlijke tijd en ik wist ook niet hoe ik het zelf had gedaan. We kregen een medaille en checkten onze tijd: 03:48:15. Een super tijd! En ik bleek zelf mijn tien kilometer in 54:35. te hebben gelopen, nog sneller dan in Utrecht! Dat biedt veel vertrouwen voor de toekomst!

Een estafette lopen, ik kan het iedereen aanbevelen! Na het met z’n allen gevierd te hebben met een drankje en een broodje rookworst, vertrokken Mark en ik weer naar Amsterdam. Eenmaal thuis begon ik meteen op zoek te gaan naar nieuwe estafettes. Dit was zo ontzettend leuk, dat moeten we zeker vaker doen!

Hebben jullie ook wel eens een estafette gelopen? En hoe is het bij jullie gegaan? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door een reactie te plaatsen, of een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.

Liefs,

Violet
@ultravioletruns

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *