Vol tegenzin vertrok ik zondag naar Utrecht om daar hard te lopen. Mijn eerste solo 10 kilometerwedstrijd sinds de New York Marathon, tijdens de Utrecht Science Park Marathon. Maar door een super leuke hardloopclinic de dag ervoor had ik pijn in mijn heup. En het was koud, heel koud. Met gevoelstemperaturen van -15 graden Celsius wilde ik liever binnen blijven en warme chocomel drinken dan ploeteren door de open velden. Maar ik liep de 10 kilometer en verbaasde iedereen   -waaronder mijzelf- met het resultaat! 

Bepalen hoeveel lagen ik zou dragen en wat ik voor, tijdens en na mijn race nodig had, leek haast een militaire operatie. ‘Laagjes’ was hierin het codewoord en ik heb me nog nooit zo dik aangekleed voor een race. Ik vond het best pittig om deze race ‘alleen’ te lopen, zonder mijn favoriete hardloper en zonder vrienden. Mijn vriend zou namelijk later op de dag samen met zijn nichtje de halve marathon lopen. Ik was bang dat ik het vooral mentaal zwaar zou krijgen bij mijn eerste solo race na de New York City Marathon. 

In Utrecht bleek de start nog een flink eind van de sporthal te liggen waar we verzamelden. Omdat ik altijd te laat ben moest ik nu hardlopend naar de start, waar mijn startvak niet bleek te bestaan en er dus wat verwarring ontstond. Vrijwel direct kon ik van start gaan en begon ik aan mijn eerste solo 10 kilometer. 

De tocht voerde -of beter gezegd blies- me door de weilanden in de buurt van het Utrechtse Science Park. Het mooie aan de weilanden was het uitzicht. Het lastige was soms de geur van de mest. En het feit dat er bijna geen beschutting was. Nu ben ik een sterke, onafhankelijke vrouw die geen man nodig heeft in haar leven (maar wel heel blij is met haar favoriete hardloper). Maar nu ging ik op zoek naar grote, brede mannen. Dit artikel had ik ook ‘De zoektocht naar de grote, brede ruggen’ kunnen noemen. Ik maakte het een soort spel voor mezelf om steeds weer een grote, brede man te vinden die als mijn windscherm kon fungeren. En als het dan een beetje awkward was geworden dat ik zo recht achter hem liep, ging ik gewoon op zoek naar de volgende brede rug. Zo kon ik al schuilend de barre tocht doorstaan. 

Qua tijd had ik totaal geen verwachtingen en wilde ik mijzelf ook zeker niets opleggen. Ik was immens blij met mijn tijd bij de CPC Loop de week ervoor en dacht in Utrecht zeker een paar minuten langzamer te lopen, vooral vanwege de barre weersomstandigheden. Maar ik liep snel, heel snel. Misschien wel juist vanwege het gevoel in de Hel van ’63 te zijn beland, liet ik me niet klein krijgen. Verschillende filmscènes schoten door mijn hoofd en ik hoorde afwisselend ‘Are you not entertained?’ uit Gladiator en ‘Houdt het dan nooit op?’ uit Zwartboek. Maar verder word ik totaal niet dramatisch als ik aan het hardlopen ben. 

Het laatste stuk, wanneer ik dacht alles bijna gehad te hebben, bleek het zwaarste te zijn. Met volle tegenwind zag ik de finish al een paar honderd meter verder liggen. Het voelde eerder of ik achteruit liep dan vooruit, maar toch lukte het mij om een sprintje in te zetten. Niks deed er meer toe, het was ik en de finish. Ik sprintte en finishte net onder de 55 minuten, in 54:59, sneller dan de CPC Loop! Ik had de elementen overwonnen en voelde me sterker dan ooit tevoren!

Hebben jullie ook de Utrecht Science Park Marathon gelopen? En hoe is het bij jullie gegaan? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door een reactie te plaatsen, of een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.

Liefs,

Violet
@ultravioletruns