‘Good morning, this is your wakeup call!’ Afgelopen week begon ik mijn dag zo om zes uur ’s ochtends. Mijn coach Petra belde me wakker met deze woorden, stuurde me opdrachten, liet me elke dag mediteren, sporten en daarna koud douchen. Vanwaar dit Spartaanse regime hoor ik u vragen? Ik deed afgelopen week mee met de Breakthrough Week van Enforce. Een week die je afscheid laat nemen van oude patronen. Dit werd een week die mijn leven heeft veranderd.
Iedereen heeft wel dingen die hem of haar tegenhouden de beste versie van zichzelf te zijn. Lastige dingen, klein of groot, die in de weg staan van de superhelden die we willen zijn. In de Breakthrough Week was het dan ook tijd om –om in Enforce-termen te spreken- brutaal eerlijk te zijn en te kijken wat mij tegenhield om superVio te zijn. Bij mij waren dit niet zozeer kleine dingen; klusjes heb ik aan het begin van de week zo weggewerkt en namen niet zo’n grote plek in in mijn hoofd. Het waren vooral de grote vraagstukken. Het verleden dat ik als een soort volgeladen backpack met mij meesleepte.
Afgelopen jaar was het zwaarste jaar van mijn leven. Ik zat niet goed in mijn vel, was behoorlijk ziek geweest en veranderd van baan. Maar het meest gekleurd was het jaar door verlies. Gitzwart en verpletterend waren de maanden november en december. Ik verloor de twee mensen die het dichtste bij mij stonden. Eén verliet de wereld, de ander verliet mijn wereld. Hoe ga je door als je leven en wereld van het ene op het andere moment zijn ingestort en het nooit meer wordt zoals het was?
De afgelopen maanden ben ik veel sterker geworden. Toen ik met Petra en Enforce in contact kwam, hebben we het veel over het verleden gehad. ‘Loslaten’ was dan ook het thema van mijn Breakthrough Week. Door zo vroeg op te staan, te sporten en te mediteren creëerde ik veel meer innerlijke rust. Het wegnemen van externe prikkels als Social Media en tv had een zeer grote impact. Waar de extrinsieke motivatie (de likes en comments) wegvielen, was er nu tijd en rust om intrinsiek gemotiveerd te worden om naar mijn gedachten en patronen te kijken. Er zat zoveel pijn en boosheid en daardoor ook veel energie. Alles wat je aandacht geeft, wordt groter in je hoofd en ik bleef hangen in het verleden en verloor de toekomst volledig uit het oog.
Mijn grote doorbraakmoment kwam op woensdagavond. Ik had uitgebreid met mijn moeder over het verleden gepraat, er veel over geschreven en was met Petra naar het Westerpark gegaan voor mijn hardlooptraining. Daar kwam de regen met bakken uit de hemel en voelde ik me bevrijd. Bevrijd van de backpack met bagage die ik meesleepte, het schuldgevoel en de boosheid. Pijn en rouw blijven en moeten ook blijven bestaan. Maar nu lukte het eindelijk om mijn focus te verleggen en weer naar de toekomst te kijken. Gedreven door dit nieuwe gevoel liep ik ineens sneller en beter dan ooit. De week heeft mij ontzettend veel vertrouwen teruggegeven en mij super enthousiast laten uitkijken naar mijn komende uitdaging: de Marathon van Berlijn. Hier loop ik als SuperVio de race van mijn leven en breng ik zo een eerbetoon aan mijn allerliefste oma, die altijd mijn grote voorbeeld zal blijven.
Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door een reactie te plaatsen, of een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.
Liefs,
Violet
@ultravioletruns
Veel hardlopers zijn nogal eenkennig: als ze eenmaal een hardloopschoen, sport-BH of gelletje hebben gevonden, blijven ze daarbij. Ook ik ben geen uitzondering op deze regel. Jarenlang was Asics mijn merk, tot ik de adidas SolarGlide ST hardloopschoenen probeerde. De schoenen zaten zó fijn dat ik een uitstapje maakte van Asics naar adidas. Ik zal jullie uitvoerig mijn bevindingen delen in deze review over de adidas SolarGlide ST.
Als historica begin ik graag met de geschiedenis van een hardloopschoen. Deze is hier relatief kort, aangezien de adidas SolarGlide ST een geheel nieuwe hardloopschoen van adidas is. De schoenen zijn onderdeel van de adidas Solar-lijn. Naast de adidas SolarGlide ST bestaat deze uit de adidas Solar Boost en de SolarGlide. Omdat ik een correctie nodig heb tijdens het hardlopen, loop ik al sinds het begin van mijn hardloopcarrière op antipronatieschoenen. De adidas Solar Boost en SolarGlide zijn neutrale schoenen, de SolarGlide ST is de antipronatiesschoen in deze familie. ‘ST’ staat dan ook voor stabiliteit en dit is iets dat de schoenen zeker waarmaakten tijdens het hardlopen.
Ik was al een tijdje op zoek naar stabiele maar ook lichte hardloopschoenen. In mijn hoofd gingen deze twee dingen niet goed samen, tot ik de adidas SolarGlide ST probeerde. De schoenen zijn lichtgewicht en ook stabiel en ondersteunend. De Boost-demping in de tussenzool geeft je veel energie terug tijdens het hardlopen. Tegelijkertijd levert de Solar Porpulsion Rail stabiliteit. Het voelt echt of je maar door kan gaan met hardlopen, zonder het ondersteunende gevoel te verliezen. De Fit Counter-hiel houdt je voeten goed op hun plek en laat tegelijkertijd genoeg ruimte over voor de achillespees om te bewegen. Dit resulteerde bij mij in een super fijn gevoel en een veel natuurlijkere manier van afwikkelen tijdens het hardlopen.
Het uiterlijk van hardloopschoenen is natuurlijk ondergeschikt aan het effect, maar ik moet bekennen dat ik de adidas SolarGlide ST naast zeer fijn om op te lopen ook zeer fijn om naar te kijken vind. De schoenen zijn in verschillende kleuren verkrijgbaar, maar ik besloot voor de ‘retro-look’ te gaan en kocht de SolarGlide St in een klassieke zwart-wit-uitvoering. Deze zeer stijlvolle uitvoering past werkelijk bij al mijn kleurige hardloopkleding. Ook zijn de hardloopschoenen perfect casual te dragen. Ik zal ze vooral dragen tijdens het lopen van middellange afstanden omdat ze de juiste combinatie bieden tussen stabiliteit, demping en lichtgewicht zijn. En dat alles in een zeer stijlvol jasje. Ik ben zeker fan van de adidas SolarGlide ST!
Hebben jullie ook wel eens op de adidas SolarGlide ST gelopen? En hoe vonden jullie de hardloopschoenen? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door een reactie te plaatsen, of een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.
Liefs,
Violet
@ultravioletruns
Al maanden keek ik uit naar de La Chouffe Trail, de trail in de Belgische Ardennen die door de meest prachtige landschappen voert en traditiegetrouw wordt afgesloten met een La Chouffe biertje. Maar een paar maanden geleden werd ik ziek, heel ziek. Een zware longontsteking gooide op super veel gebieden roet in het eten. Een blog over deze lastige periode zal snel volgen. Een pittige herstelperiode volgde en is nog steeds bezig. Na gesprekken met mijn fysio en mijn favoriete hardloper -mijn vriend Mark- besloot ik de La Chouffe te gaan lopen als ik mij van de 21 naar de 10 kilometerafstand terug zou kunnen laten zetten. Dit kon en daarom vertrokken Mark en ik naar onze Zuiderburen, met veel enthousiasme, maar ook bloednerveus.
De La Chouffe Trail vertrekt vanuit het Belgische Houffalize en loopt vervolgens 8 tot 100 kilometer door de prachtige, Belgische Ardennen. Een dag voor de start arriveerden we al in Houffalize om onze startnummers op te halen en de start en finish van verschillende afstanden te zien. Direct was duidelijk dat dit geen ‘normale’ wegwedstrijd was. Rondom de start en finish leek haast een festival aan de gang te zijn, overal stonden mensen te praten of lagen ze in het gras met een biertje in hun hand. Direct keken mijn favoriete hardloper en ik elkaar aan en wisten we: volgend jaar zouden we hier alleen al voor de sfeer terugkomen. Bij ons startnummer kregen we een fantastisch, knalgeel La Chouffe hardloopshirt en een La Chouffe buff. We zagen de lopers voor de La Chouffe Trail by Night vertrekken en de 100km lopers finishen (ooit, ooit). Terug in onze Airbnb, die heel toepasselijk ‘Il Paradis’ heette, aten we pasta en keken we uit naar de dag die zou volgen.
Op de dag van de race besloten mijn favoriete hardloper en ik als een heus ANWB-hardloopkoppel op pad te gaan. Omdat het heet zou worden droegen we allebei een wit singlet en een Goodr zonnebril. Onze (matchende) Nathan rugzakken waren gevuld met bidons (Mark een blauwe rugzak, ik een roze, we zijn dát koppel). En we droegen beiden onze Stox-compressiesokken, hetgeen een goede keuze was omdat veel andere lopers na de race bier stonden te drinken met gehele opengehaalde benen door de vele takken en struiken. Verder rockte Mark zijn La Sportiva trailschoenen en trok ik eindelijk weer mijn vertrouwde Asics FujiTrabuco’s aan.
Voor wie nog nooit bij een trail geweest is, is het goed om te weten dat de onderlinge sfeer fantastisch is. Iedereen maakt een praatje en helpt elkaar waar nodig. Bij de start stond iedereen vrolijk te praten en toen het startsignaal klonk duwde niemand elkaar weg. Deze ontspannen start hielp mij om mijn zenuwen wat onder bedwang te houden. Direct na de start was het parcours al pittig, het ging namelijk recht omhoog. De enige gedachte die als een mantra door mijn hoofd ging was: ‘Ik ben gewoon aan het hardlopen!’ Ik kon het niet geloven, aangezien ik stiekem maar tot 5 kilometer had kunnen opbouwen in de korte herstelperiode voor de trail. Het eerste stuk van de trail bestond uit een pittig stuk omhoog, tot we bij een rotsformatie kwamen. Daar stond een bord met een pijl de lucht in om aan te geven dat we daadwerkelijk naar boven moesten klimmen. Onder de indruk van dit technische terrein klom ik zonder al te veel moeite naar boven. Wie mij persoonlijk kent, weet dat ik nogal enthousiast ben. Toen mijn favoriete hardloper ook de top van de rotsen had bereikt, maakte ik een vreugdesprongetje en gleed ik uit. Maar gelukkig was mijn favoriete hardloper snel bij me en stond hij letterlijk en figuurlijk achter me om te zorgen dat ik niet al te ver naar beneden zou vallen. Resultaat: een geschaafde knie en een wat gênant gevoel maar ook nóg meer liefde voor mijn favoriete hardloper.
Dat de La Chouffe Trail een technisch uitdagende trail is, lijkt haast een understatement. Links en rechts zag ik mensen onderuit gaan, maar links en rechts waren er direct andere hardlopers om ze overeind te helpen. Vooral het afdalen was behoorlijk pittig te noemen. Mark vindt het afdalen geweldig, hij laat zichzelf met zoveel mogelijk snelheid naar beneden vallen en laat zich niet tegenhouden door rotsen of takken onderweg. Ik ben iets anders. Vooral met het afdalen vind ik het soms lastig om uit mijn hoofd te komen en los te laten wat er allemaal mis kan gaan. In het eerste stuk van de trail kwam het dus vaak voor dat Mark al beneden stond en ik nog boven op een berg aan het ploeteren was. Verschillende mannen gaven mij een hand om me naar beneden te helpen. Toen ik mijn favoriete hardloper vertelde dat andere mannen wél zo behulpzaam waren zei hij: ‘Maar ik weet heel goed dat jij dit zelf kan, lieverd’. En eerlijk gezegd wist ik ook dat dit waar was. Dus bij de volgende afdaling stond hij beneden en schreeuwde hij: ‘Gewoon laten vallen, lieverd!’ Dat deed ik en het was fantastisch. Ik had me bij een groep vrouwen gevoegd die blijkbaar tegen hetzelfde probleem aan liepen en zich na mij stuk voor stuk lieten vallen. Mark werd door iedereen bedankt en ik voelde me sterker en zelfverzekerder dan ooit.
Samen doorkruisten we het prachtige landschap van de Belgische Ardennen. We beklommen rotsen, liepen over water (beetje Jezus moet kunnen) en genoten van de natuur die bij elke kilometer anders was. Maar de grootste verbazing bleek het feit dat ik weer kon hardlopen. Waar we dachten dat we na elke kilometer rust moesten nemen, liep ik de technisch uitdagende trail zonder pauzes. Qua energie was en ben ik nog zeker niet de oude. Maar de La Chouffe Trail was een goede stap op het pad der herstel. Toen ik na de finish met een drankje in mijn hand lag na te genieten en de lopers van andere afstanden zag finishen, voelde ik intens hoe erg ik het hardlopen had gemist. Ik was live getuige van mijn November Project-vriendin Heather die de 36 kilometer-afstand won, een enorme inspiratie. Momenteel kan ik alleen nog maar dromen van de lange afstanden die ik ooit zou willen lopen. Maar het voelt fantastisch om weer deel te kunnen nemen aan prachtige trails als de La Chouffe. Helemaal terug ben ik nog niet, maar ik ben zeker op de goede weg!
Hebben jullie ook wel eens een trail gelopen? En hoe is het bij jullie gegaan? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door een reactie te plaatsen, of een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.
Liefs,
Violet
@ultravioletruns
Ik heb al veel toffe hardloopevenementen mogen meemaken: van vijf kilometerwedstrijden tot internationale marathons. Maar nog nooit liep ik een estafette, een lang gekoesterde droom. Tot afgelopen zondag. Toen kwam deze droom uit tijdens de Amstelveen Lentemarathon, die ik samen met team ‘Your Pace or Mine?‘ heb mogen lopen!
Ons dreamteam, ‘Your Pace or Mine?‘ bestond met mij uit vier personen. We hadden elkaar ooit leren kennen tijdens de Nike Run Club en zo is een mooie hardloopvriendschap ontstaan. Toen mijn teamgenootje Esther ons vroeg om samen met haar in haar woonplaats een estafettemarathon te lopen, twijfelden we dan ook geen moment. We besloten onze ‘Nike Runner’-shirts te dragen, als eerbetoon aan de Nike Run Club waar het allemaal ooit begon. Toen kwam het logistieke aspect om de hoek kijken. Want het lopen van een estafette vraagt om een goede planning.
De Amstelveen Lentemarathon bestond uit een mooi parcours. Het voerde vanaf de atletiekvereniging Startbaan in Amstelveen naar Uithoorn, om zo via het bos weer in het stadshart van Amstelveen te eindigen. De etappes besloegen drie maal tien kilometer en één maal twaalf kilometer. De route door het bos was iets langer. De laatste driehonderd meter zouden we gezamenlijk lopen om zo samen de mooie marathon te kunnen finishen.
Wie loopt waar en wisselt met wie? Dit was gelukkig al snel bepaald. Esther zou van start gaan, om dan later met haar auto de lopers op te kunnen halen. Ook kon ze dan langs haar huis lopen en haar kinderen zien. Vicky fietste naar het tweede wisselpunt en liep door zijn woonplaats Uithoorn. Mark wilde graag door het bos lopen en ik vond het fijn om de laatste etappe te volbrengen.
We verzamelden bij de atletiekbaan en zagen -na de nodige fotomomenten- Esther van start gaan. Mark en ik hebben haar aangemoedigd en zijn toen met de metro naar het tweede wisselpunt vertrokken. De sfeer bij de wisselpunten was fantastisch. Er was niet echt een mogelijkheid om te zien wie waar was op het parcours, dus stonden groepjes lopers in dezelfde shirts reikhalzend uit te kijken naar de lopers die naderden. Bij de wissel moest een soort armband worden doorgegeven. Dit klinkt makkelijk, maar was voor een aantal mensen na tien kilometer een flinke uitdaging. We zagen mensen vallen, armbandjes vallen en ook lopers die al bij wisselpunten waren voordat hun team daar was. Bij ons verliepen de wissels gelukkig vlekkeloos.
Esther wisselde met Vicky en wij stonden hem bij het tweede wisselpunt op te wachten. Ik was zo nerveus en trots toen mijn Mark daar op Vicky stond te wachten. Vicky finishte snel en Mark vervolgde na een omhelzing de tocht. De zenuwen begonnen bij mij flink te komen, de laatste etappe zou namelijk UltraViolet kleuren. Mijn team had al super goed gelopen, wat als ik het nu voor iedereen zou verpesten?
Esther bracht ons naar het laatste wisselpunt. Vol verwachting klopte mijn hart, en dat terwijl we helemaal niet in de Sinterklaasperiode zitten. Toen ik Mark eenmaal zag naderen, begon ik te springen. Ken je foto’s van de Masai die zo hoog kunnen springen? Ik paste op dat moment perfect in dat plaatje. Zo trots was ik op mijn Mark, die ontzettend snel liep. Helemaal enthousiast gaf hij mij de armband en hij kuste me. ‘Ahhhhhh’ klonk er langs de kant. Ik was in de wolken en vervolgde het laatste deel van de tocht.
Het vierde deel van de Amstelveen Lentemarathon bleek door de weilanden te leiden. Nu had ik hier na de Utrecht SciencePark Marathon wel wat ervaring mee. Maar vooral het mentale aspect viel me zwaar. Ik zag namelijk al van grote afstand precies waar de komende kilometers zouden zijn. Je kon niet verrast worden en ik telde maar iets van drie bochten.
En ik voelde de druk, de druk van het niet teleurstellen van mijn team. Een beetje zo’n moment van Mulan die naar de koppelaarster gaat en zich dan helemaal voor schut zet. Tot zover de Disney-verwijzingen. Let it go, dacht ik ;). Ik besloot gewoon te genieten en nam het mooie landschap in me op. Omdat de Lentemarathon voor driekwart uit estafettelopers bestond, liep ik sommige stukken helemaal alleen. Ik naderde een man die aan het wandelen was en zag aan zijn startnummer dat hij de hele marathon in zijn eentje liep. Ik gaf hem een schouderklopje, moedigde hem aan en zei hem dat hij wel even achter me mocht lopen. Hij was zichtbaar blij en hij begon weer hard te lopen. Dat gaf me een fantastisch gevoel.
Ik was blij om zelf ook weer hard te kunnen lopen. Mijn heup voelde ik een beetje, maar ook voelde ik me sterker. De laatste kilometers was ik ook uit de mentale dip en liep ik naar het stadshart van Amstelveen. De laatste driehonderd meter zou ik met mijn team lopen, om zo samen te kunnen finishen. Al van grote afstand zag ik ze staan, mijn lieve teamgenoten. Ze waren uitzinnig blij om me te zien. We zetten met z’n allen een sprintje in. Ik had net tien kilometer gelopen, maar ging er vol voor. We finishten hand in hand, met z’n vieren en vielen elkaar in de armen.
Tijdens het lopen hadden we geen idee van onze gezamenlijke tijd en ik wist ook niet hoe ik het zelf had gedaan. We kregen een medaille en checkten onze tijd: 03:48:15. Een super tijd! En ik bleek zelf mijn tien kilometer in 54:35. te hebben gelopen, nog sneller dan in Utrecht! Dat biedt veel vertrouwen voor de toekomst!
Een estafette lopen, ik kan het iedereen aanbevelen! Na het met z’n allen gevierd te hebben met een drankje en een broodje rookworst, vertrokken Mark en ik weer naar Amsterdam. Eenmaal thuis begon ik meteen op zoek te gaan naar nieuwe estafettes. Dit was zo ontzettend leuk, dat moeten we zeker vaker doen!
Hebben jullie ook wel eens een estafette gelopen? En hoe is het bij jullie gegaan? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door een reactie te plaatsen, of een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.
Liefs,
Violet
@ultravioletruns
Vol tegenzin vertrok ik zondag naar Utrecht om daar hard te lopen. Mijn eerste solo 10 kilometerwedstrijd sinds de New York Marathon, tijdens de Utrecht Science Park Marathon. Maar door een super leuke hardloopclinic de dag ervoor had ik pijn in mijn heup. En het was koud, heel koud. Met gevoelstemperaturen van -15 graden Celsius wilde ik liever binnen blijven en warme chocomel drinken dan ploeteren door de open velden. Maar ik liep de 10 kilometer en verbaasde iedereen -waaronder mijzelf- met het resultaat!
Bepalen hoeveel lagen ik zou dragen en wat ik voor, tijdens en na mijn race nodig had, leek haast een militaire operatie. ‘Laagjes’ was hierin het codewoord en ik heb me nog nooit zo dik aangekleed voor een race. Ik vond het best pittig om deze race ‘alleen’ te lopen, zonder mijn favoriete hardloper en zonder vrienden. Mijn vriend zou namelijk later op de dag samen met zijn nichtje de halve marathon lopen. Ik was bang dat ik het vooral mentaal zwaar zou krijgen bij mijn eerste solo race na de New York City Marathon.
In Utrecht bleek de start nog een flink eind van de sporthal te liggen waar we verzamelden. Omdat ik altijd te laat ben moest ik nu hardlopend naar de start, waar mijn startvak niet bleek te bestaan en er dus wat verwarring ontstond. Vrijwel direct kon ik van start gaan en begon ik aan mijn eerste solo 10 kilometer.
De tocht voerde -of beter gezegd blies- me door de weilanden in de buurt van het Utrechtse Science Park. Het mooie aan de weilanden was het uitzicht. Het lastige was soms de geur van de mest. En het feit dat er bijna geen beschutting was. Nu ben ik een sterke, onafhankelijke vrouw die geen man nodig heeft in haar leven (maar wel heel blij is met haar favoriete hardloper). Maar nu ging ik op zoek naar grote, brede mannen. Dit artikel had ik ook ‘De zoektocht naar de grote, brede ruggen’ kunnen noemen. Ik maakte het een soort spel voor mezelf om steeds weer een grote, brede man te vinden die als mijn windscherm kon fungeren. En als het dan een beetje awkward was geworden dat ik zo recht achter hem liep, ging ik gewoon op zoek naar de volgende brede rug. Zo kon ik al schuilend de barre tocht doorstaan.
Qua tijd had ik totaal geen verwachtingen en wilde ik mijzelf ook zeker niets opleggen. Ik was immens blij met mijn tijd bij de CPC Loop de week ervoor en dacht in Utrecht zeker een paar minuten langzamer te lopen, vooral vanwege de barre weersomstandigheden. Maar ik liep snel, heel snel. Misschien wel juist vanwege het gevoel in de Hel van ’63 te zijn beland, liet ik me niet klein krijgen. Verschillende filmscènes schoten door mijn hoofd en ik hoorde afwisselend ‘Are you not entertained?’ uit Gladiator en ‘Houdt het dan nooit op?’ uit Zwartboek. Maar verder word ik totaal niet dramatisch als ik aan het hardlopen ben.
Het laatste stuk, wanneer ik dacht alles bijna gehad te hebben, bleek het zwaarste te zijn. Met volle tegenwind zag ik de finish al een paar honderd meter verder liggen. Het voelde eerder of ik achteruit liep dan vooruit, maar toch lukte het mij om een sprintje in te zetten. Niks deed er meer toe, het was ik en de finish. Ik sprintte en finishte net onder de 55 minuten, in 54:59, sneller dan de CPC Loop! Ik had de elementen overwonnen en voelde me sterker dan ooit tevoren!
Hebben jullie ook de Utrecht Science Park Marathon gelopen? En hoe is het bij jullie gegaan? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door een reactie te plaatsen, of een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.
Liefs,
Violet
@ultravioletruns
- 1
- 2
- 3
- 4
- Volgende »