maart 13, 2018

UltraViolet Runs: De CPC Loop

Bloednerveus stond ik bij de start. Mijn eerste wedstrijd sinds de New York City Marathon stond op het punt te beginnen. ‘Slechts’ tien kilometer, nadat ik in november tweeënveertig kilometer had gelopen, maar ik was op van de zenuwen.

Tijdens de fantastische New York City Marathon (waar ik overigens snel meer over zal schrijven) heb ik een fikse blessure opgelopen. Het gebeurde zo rond kilometer eenendertig. Boven de dertig kilometer zit je sowieso altijd in een soort grijs gebied, waarin je niet meer weet wat werkelijkheid is en wat je je inbeeldt. Mensen die graag willen hallucineren raad ik sterk aan een marathon te lopen. Bij eenendertig kilometer ging het bij mij dus goed mis. Er schoot iets mis in mijn heup en ik stond acuut stil. Ik kraamde een soort oerkreet uit. Het was zelfs zo erg dat er toeschouwers naar me toe kwamen, ‘Are you allright dear?’ roepend. Nee dat was ik niet, maar ik zette mijn tanden op elkaar, ademde door de pijn (een soort puffen als bij een bevalling) en finishte de New York City Marathon.

Maar met die heup bleek het dus goed mis te zijn. De heup was overbelast en de aanhechtingsspier (waarmee je spier aan je heupbot zit) was ontstoken. De weken na de marathon zag ik mijn Vifit-teamleden weer langzaam het hardlopen oppakken, terwijl ik amper een blokje om kon wandelen. Maanden heeft het herstel geduurd. Ik werd intensief begeleid door de fysio en deed er alles aan om stabieler te worden. Ontelbaar vaak heb ik op één been moeten staan, waarbij ik in het begin steeds omviel. Mentaal was dit -op zijn zachts gezegd- pittig. Eerst moest ik mijn heup, bekken en core sterker maken voordat ik überhaupt aan hardlopen mocht denken.

Fast forward naar afgelopen zondag: de CPC Loop. Na maanden van hersteltraining mocht ik mijn eerste wedstrijd lopen. Zo’n twee jaar geleden liep ik bijna elk weekend een wedstrijd en reisde ik zo het hele land door. De CPC Loop had ik nooit gelopen en ik besloot hier de 10 kilometer te lopen, een afstand die ik normaal heel prettig vind. Maar voor de start (en ook de dagen daarvoor) was ik dus op van de zenuwen. Gelukkig liep ik samen met Mark, mijn vriend en favoriete hardloper. Hij zou me door mijn eerste wedstrijd heen helpen.

We gingen van start vanaf het Malieveld en ik voelde me eigenlijk best goed. We liepen zelfs iets te snel omdat mijn GPS van slag was. Vaak start ik iets te snel en Mark zorgde er goed voor dat we wat gas terug namen. Er waren immers nog meer kilometers te volbrengen.



Het parcours van de CPC was prachtig! We passeerden iconische plaatsen als het Vredespaleis en Madurodam. Een aantal jaar geleden heb ik een traineeship gedaan bij een NGO in Den Haag. Maar ik had me toen niet gerealiseerd hoe mooi groen Den Haag ook is! Halverwege had ik even een lastig moment. Bij de drankpost kreeg ik door het drinken mijn ademhaling niet onder controle. Toen ik me daar druk over ging maken, kreeg ik deze nóg minder goed onder controle. Maar mijn lieve Mark heeft me hier wederom doorheen geholpen en zo raakten we weer in het wedstrijdtempo.

De laatste kilometers vlogen we. Ik was bijna vergeten hoe fijn wedstrijden kunnen zijn! Er stonden veel lieve mensen langs de kant en de sfeer was fantastisch! We zwaaiden naar mijn lieve schoonouders en zetten koers naar de finish. Het lukte zelfs nog om te versnellen. Een toeschouwer riep: ‘Welcome back, UltraViolet!’ en dat was voor mij nog meer reden het tempo op te voeren. Mark en ik finishten hand in hand en vielen elkaar in de armen.

Na afloop kregen we onze prachtige medaille en ontmoetten we tal van lieve hardloopvrienden. Zij waren, net als mijn schoonouders, super trots. Ik was met stomheid geslagen. 10 Kilometer in 55 minuten en ik had het gevoel dat er nog veel meer in zat. Ik kan dan ook met recht zeggen dat ik terug ben van weggeweest!

Hebben jullie ook de CPC loop gelopen? En hoe is het bij jullie gegaan? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door een reactie te plaatsen, of een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.

Liefs,

Violet
@ultravioletruns

maart 8, 2018

Vrouwen en hardlopen: Enkele opmerkelijke verhalen uit de geschiedenis

Als historica en fanatiek hardloper leek het mij mooi mijn twee passies te verenigen. Er is veel geschreven over de geschiedenis van het hardlopen en veel lopers zullen enigszins bekend zijn met het ontstaansverhaal van de marathon (over de boodschapper die van Marathon naar Athene liep en toen stierf). Wanneer we echter kijken naar de geschiedenis van het hardlopen en de marathon, moeten we ons wel beseffen dat deze zeer gericht is op mannen. Daarom ging ik vanuit mijn specialisatie vrouwengeschiedenis op zoek naar enkele opmerkelijke zaken omtrent vrouwen en hardlopen.

De geschiedenis van vrouwen die hardlopen is eigenlijk heel jong. Jarenlang heersten er allerlei vooroordelen en was hardlopen slechts een mannensport. Vrouwen zouden te fragiel zijn en te zwak. Zeker als het aan zou komen op het rennen van een marathon. Ook heerste er een sterk bijgeloof dat de baarmoeder van de vrouw er tijdens het rennen uit zou kunnen vallen. Dat de baarmoeder werd gezien als een ‘losstaand organisme’ met een eigen wil, is iets dat we al bij de Oude Grieken zagen. (In mijn masterscriptie over Zwangerschappen in de Oudheid heb ik hier ruimschoots aandacht aan besteed.) Die denkwijze van de Oude Grieken is lang in onze moderne tijd doorgevoerd en deze kunnen we dan ook nu met recht achterhaald noemen.

Olympische Spelen
Als we het toch over de Oude Grieken hebben in het kader van sport, moet ik meteen denken aan de Olympische Spelen. Deze spelen zouden officieel zijn begonnen in 776 v.Chr. en zijn toen de Grieken door de Romeinen geregeerd werden, overgenomen. Alleen mannen mochten deelnemen aan de Olympische Spelen. En alleen ongehuwde vrouwen mochten komen kijken. Saillant detail was dat de mannen de sporten naakt uitoefenden.
    Vrouwen hadden hun eigen spelen: de Heraia. Over deze spelen is weinig bekend, al weet men wel dat de vrouwelijke deelnemers gekleed waren. De spelen bestonden uit een aantal korte loopwedstrijden. Het werd echter niet aangemoedigd dat vrouwen atleet zouden worden. Alleen in Sparta werd hier een uitzondering in gemaakt om dat de Spartanen geloofden dat sterke vrouwen sterke krijgers zouden voortbrengen.
    De eerste ‘moderne’ Olympische Spelen werden in 1896 georganiseerd in Athene. De deelname stond toentertijd nog niet open voor vrouwen. Vanaf 1900 mochten de eersten vrouwen deelnemen, maar nog niet aan atletiekonderdelen. Het duurde tot 1928 voordat vrouwen mee mochten doen aan atletiekonderdelen, vanaf de Olympische Spelen in Amsterdam. Wanneer ik nu langs het Olympisch Stadion loop tijdens het hardlopen, realiseer ik me elke keer weer hoe bevoorrecht ik toch ben dat ik in deze tijd geboren ben.

Marathon
De geschiedenis van de marathon brengt ons terug naar 490 v. Chr. Dit ontstaansverhaal van de boodschapper die van Marathon naar Athene liep en stierf, zal ik binnenkort uitgebreid beschrijven op mijn blog. De eerste ‘moderne’ marathon werd georganiseerd tijdens de eerste ‘moderne’ Olympische Spelen. Vrouwen werden lang uitgesloten van deelname, ze zouden te fragiel zijn en de inspanningen van zo’n zware wedstrijd niet aan kunnen. Er waren echter vrouwen die direct het tegendeel bewezen. Zo liep de Griekse vrouw Stamata Revithi al in 1896 het Olympische marathonparcours. Omdat vrouwen niet mochten deelnemen, liep ze de marathon één dag na de mannen.
    Mijn naamgenoot, de Britse Violet Piercy, was de eerste vrouw die een officieel getimede marathon volbracht in 1926. Maar omdat vrouwen officieel niet mochten deelnemen, werd deze tijd niet meegeteld. Pas vanaf 1972 mochten vrouwen officieel deelnemen aan een marathon: de Boston Marathon. En pas vanaf 1984 mochten vrouwen deze afstand officieel lopen tijdens de Olympische Spelen. Dit is slechts zes jaar voordat ik geboren werd en het blijkt maar weer dat gelijkheid niet zo vanzelfsprekend is als wij denken.

Roberta Gibb
Een belangrijke vrouw in de strijd om gelijkheid op het gebied van hardlopen is Roberta ‘Bobbi’ Gibb. De Amerikaanse Gibb was de eerste vrouw die de Boston Marathon uit liep. Dit gebeurde in het jaar 1966 en ze liep ‘illegaal’ mee met de Boston Marathon omdat vrouwen officieel nog niet deel mochten nemen. Gibb had zich officieel in willen schrijven, maar kreeg van wedstrijdleider Will Cloney een brief terug waarin stond dat vrouwen fysiek niet in staat waren tweeënveertig kilometer hard te lopen en dat dit bovendien niet mocht volgens de internationale sportregels. Voor Gibb was dit ‘Reden te meer om mee te doen.’
    Ze vermomde zich in mannenkleren en verstopte zich vlak bij de start van de Boston Marathon in de bosjes. Toen ongeveer de helft van het deelnemersveld was gepasseerd, voegde ze zich tussen de mannen. Toen ze tijdens het hardlopen haar vermomming uittrok, was ze bang dat de mannelijke lopers negatief zouden reageren. Maar ze werd juist door hen gesteund en de mannen moedigden haar aan tijdens het hardlopen. Vastbesloten om een goede tijd neer te zetten, finishte Gibb de marathon in 3 uur en 21 minuten. Maar omdat ze niet officieel meedeed en ook geen startnummer droeg, werd haar tijd niet officieel vastgelegd. Gibb had de hele wereld bewezen dat vrouwen fysiek in staat waren een marathon te lopen. Tegelijkertijd bleek er meer steun van mannen te zijn dan verwacht. En hoewel Gibbs prestatie voorpaginanieuws was, kwam deze niet officieel in de boeken te staan.



Katherine Switzer
Veruit de bekendste vrouw op het gebied van vrouwen en marathons is de Amerikaanse Katherine Switzer. Switzer schreef zich in 1967 in voor de Boston Marathon, onder de naam K.V. Switzer. De organisatie wist hierdoor niet dat ze een vrouw was en ze mocht officieel meedoen met de marathon. Door de slechte weersomstandigheden bij de start viel ze niet op en zo kon ze als eerste vrouw ‘officieel’ starten. Switzer was bang voor de reacties van de mannelijke lopers, maar deze moedigden haar, net als bij Gibb, juist aan.
    Ook de journalisten merkten Switzer al snel op en zo duurde het niet lang voordat de organisatoren doorkregen dat er een vrouw meedeed aan ‘hun’ marathon. Ze voelden zich misleid. Medeorganisator Jock Semple zocht Switzer op en probeerde haar hardhandig uit de race te verwijderen. Dit voorval is vastgelegd op de ‘iconische’ foto hierboven. Semple greep Switzer en schreeuwde: ‘Donder op uit mijn wedstrijd en hier met je startnummer!’ De mannen rondom Switzer namen het voor haar op en gooiden Semple uit de weg. De rest van de race bleven ze Switzer beschermen en ze finishte in 4 uur en 20 minuten.
    Hoe gruwelijk Switzers foto ook is, juist de aandacht die deze teweeg bracht heeft veel positiefs gebracht voor de emancipatie van vrouwen in de marathon. Vanaf 1972 mochten vrouwen officieel deelnemen aan de Boston Marathon.

Dit zijn slechts enkele verhalen over vrouwen en hardlopen. Het leek mij mooi om deze op Internationale Vrouwendag met jullie te delen. Er zijn nog tal van andere verhalen en deze zullen in de toekomst zeker volgens op mijn blog.
    Ik wil deze eerste verhalen vandaag graag delen omdat we niet moeten vergeten dat er zo’n lange tijd zoveel ongelijkheid heerste op het gebied van hardlopen. De ‘acceptatie’ van vrouwen in de marathon is iets relatief nieuws en dit is iets dat we ons moeten blijven realiseren. Ik zeg niet dat elke vrouw of man een marathon moet lopen, maar we moeten blij zijn dat we dit allemaal zouden mogen als we hier onze zinnen op zetten. Mannen en vrouwen zijn beiden sterk en kunnen een marathon lopen. Roberta Gibb stelde: ‘Ik bedacht bij mezelf hoeveel vooroordelen er zouden sneuvelen als ik tweeënveertig kilometer lang gewoon zou blijven doorlopen.’ En die vooroordelen zijn ook zeker gesneuveld!

Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door een reactie te plaatsen, of een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.

Liefs,

Violet
@ultravioletruns

februari 28, 2018

Jij bent een hardloper

Afgelopen jaar moest ik een tijdje naar het ziekenhuis vanwege een zware oorontsteking en ik vertelde mijn arts dat ik een hardloper ben. Vol trots praatte ik honderduit over de New York City Marathon die ik samen met Team Vifit Sport zou gaan lopen. Hij kuchte, zette zijn brilletje recht en beschouwde mij op een quasi-grappige manier van top tot teen. Ook moet ik hierbij nog vermelden dat het het type ‘Dikke lul, drie bier!’ was, zo’n man die eigenlijk eeuwig in zijn studententijd is blijven hangen. ‘Een hardloper’, sprak hij, ‘jij? Je ziet er helemaal niet uit als een hardloper. Alle échte hardloper zijn zo mager, en jij…’. Die zin werd niet afgemaakt maar het kwaad was al geschied. Ik nam beleefd afscheid, maar ging met stomheid geslagen naar huis. Hoe kon iemand die mij beter zou moeten maken mij nog zoveel slechter laten voelen over mezelf, zeker op een moment dat ik al niet lekker in m’n vel zat omdat ik niet kon hardlopen? Ik belde het ziekenhuis, veranderde van arts en werd behandeld door een super vriendelijke arts die mijn zelfvertrouwen weer een boost gaf. En o ja, ik finishte de New York City Marathon; mijn derde en snelste marathon ooit.

Toch was er met die opmerking een zaadje geplant. Ben ik wel een hardloper? Ik ben immers niet zo slank of snel als andere lopers die ik ken uit mijn omgeving. Misschien heb jij zelf ook wel eens met deze vraag geworsteld. Social Media zijn geweldig om andere hardlopers te volgen, maar kunnen je tegelijkertijd onzeker maken over je eigen sportieve prestaties. Maar om alvast antwoord te geven op de vraag: Ja! Je bent een hardloper wanneer je hardloopt. En het maakt niet uit hoe je eruit ziet, hoe snel je bent, hoeveel medailles, volgers of podiumplaatsen je hebt. Wanneer je hardloopt, ben je een hardloper, zo simpel is het. Practice what you preach, ik zou hier zelf vaak meer naar moeten leven, maar merk dat ik soms erg gevoelig kan zijn voor idealen die ik mezelf heb opgelegd. Toch hoop ik dat dit artikel je kan helpen een stap in de goede richting te zetten. Dat je gelukkiger en zelfverzekerder kan worden en je minder aantrekt van de wereld om je heen. Hierbij enkele tips om je op weg te helpen.

1. Kijk naar je eigen progressie
Zelf ben ik heel breed en heel slank geweest en alles er tussenin. Momenteel zou de ene persoon mij misschien slank noemen, terwijl de andere persoon mij juist voluptueus vindt. Ik blijf namelijk altijd heupen en billen houden, dat is nou eenmaal mijn bouw. In deze drie zinnen staan al meer hokjes dan mij lief is en het kan goed zijn dat jij ook op een dergelijke manier naar jezelf kijkt. Hokjes, wat een nare dingen zijn dat eigenlijk en wat een naar gevolg kunnen ze hebben. Laten we daarom deze gedachtegang loslaten in de zoektocht naar een gezonder lichaamsbeeld en in het streven naar een gezonder lichaam ook zeker onze eigen bovenkamer niet vergeten. Want het mentale aspect wordt vaak onderschat. Wij mensen zijn kuddedieren en we bekijken onszelf vaak ten opzichte van de anderen. Probeer jezelf niet met anderen te vergelijken, maar vergelijk jezelf met jezelf. Dat klinkt wellicht wat wollig, maar denk eens in hoe erg je je door je eigen referentiekader laat beïnvloeden. Loop je binnenkort bijvoorbeeld je eerste tien kilometerwedstrijd? Dan kan je gaan denken: ‘Iedereen is toch sneller / slanker /… -vul maar in-, dan ik’, maar daar haal je jezelf en je eigen ervaring volledig mee naar beneden. Vervang deze gedichtenstroom door bijvoorbeeld te denken: ‘Wow, vorig jaar kon ik nog niet eens een blokje om en nu loop ik al tien kilometer! Wat fantastisch dat mijn lichaam dit aan kan!’ Want het hebben van een gezond lichaam dat kan hardlopen is een zegen. Wees trots op je lichaam en kijk naar je eigen progressie.

2. Ga de strijd aan met jezelf
Het is makkelijk jezelf te vergelijken met de mensen in de wereld om je heen. In onze informatiesamenleving zijn alle statistieken van topatleten op te zoeken en ook via Social Media word je continu op de hoogte gehouden van afstanden en tijden van de mensen die je volgt. Op een slechte dag kan ik me hier erg door laten raken, maar waarom eigenlijk? Als ik kijk naar waar ik was toen ik begon met hardlopen en naar wat mijn lijf nu allemaal aan kan, dan ben ik hartstikke trots op mezelf. Het is ook niet realistisch om mezelf te vergelijken met topatleten, zij hebben immers van het hardlopen hun beroep gemaakt. Ik ben een historica die graag schrijft over hardlopen en zo mijn geld kan verdienen. Jezelf uitdagen om verder te komen, doelen te stellen om naar toe te werken, dit zijn allemaal goede dingen. Maar ga hierin niet de strijd aan met de wereld, maar met jezelf. Loop je bijvoorbeeld al een tijdje tien kilometer wedstrijden en zou je graag tien kilometer onder het uur lopen? Dan is dat een realistisch doel om naar toe te werken. Of heb je al een aantal halve marathons gelopen en zou je met een goed schema willen trainen voor een hele? Dan kan je jezelf uitdagen om die uitdaging aan te gaan. En wanneer je je doel bereikt, mag je verdomde trots zijn op jezelf!

3. Praat erover
Communicatie, communicatie en nog eens communicatie. Maak je persoonlijke doelen, maar deel soms ook je eigen onzekerheden. In een wereld waarin we vaak streven naar een onrealistisch, gephotoshopt, ‘perfect’ plaatje, is het bijna niet meer gewoon ons kwetsbaar op te stellen. Met dit artikel probeer ik dit een beetje te doen. Al moest ik wel twee keer nadenken voordat ik het ging schrijven, bang dat ‘de wereld’ mij nu ineens zwak en onzeker zou vinden. Mensen zijn er in alle soorten en maten. Hardlopers zijn er in alle soorten en maten. Dat maakt hardlopen ook zo’n mooie sport. Wanneer je hardloopt, ben je een hardloper. Ik ben zelf een voorstander van het neerzetten van een diverser beeld op hardloopgebied. Ik wil hier ook zeker met jullie over praten en zou het super vinden als we met elkaar het gesprek aan kunnen gaan!

4. Log ook eens uit
Het diversere beeld is er helaas vaak nog niet, daarom kan het zeker ook geen kwaad eens uit te loggen. Tegenwoordig moet alles en iedereen de gehele dag online zijn en kan je iemands volledige dag volgen. Die continue stroom aan informatie, aan beelden, kan soms iets teveel zijn voor je bovenkamer. Toen ik zwaar geblesseerd was na de New York City Marathon, kreeg ik van mijn fysio het advies om één dag in de week offline te zijn. Ik kon het namelijk maar lastig verkroppen dat ik de ene week 42 kilometer hard kon lopen en de week erna niet eens een blokje om kon. Log ook eens uit van Social Media en laat je ook niet leiden door likes of volgers. Laat je leiden door je eigen progressie en ‘like’ jezelf in het echte leven!

5. Geniet!
‘Kom eens uit je hoofd en stap eens in je lijf’, is het advies dat ik vaak van mijn fysio krijg. Ik ben een piekerkoningin en kan soms urenlang zaken overpeinzen. Wanneer je met zo’n instelling een rondje hard gaat lopen of aan een wedstrijd begint, is de kans groot dat je er amper van kan genieten. Kom dus uit je hoofd en stap in je lijf. Wees dankbaar dat je hard kan lopen en dat je lijf dit toch maar kan, het is lang niet voor iedereen weggelegd! Wees trots op jezelf, daag jezelf uit ten opzichte van jezelf en vergeet ook zeker niet te genieten! Je mag hartstikke trots zijn op wat je hebt bereikt en wat je kan!

Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Reageren kan door hieronder een reactie te plaatsen, of door een persoonlijk berichtje te sturen naar info@ultravioletruns.com of Instagram.

Liefs,

Violet
@ultravioletruns

februari 5, 2018

Actief herstellen: zo doe je dat!

We hebben er helaas bijna allemaal wel mee te maken, blessures. Ze kunnen te maken hebben met je loopstijl, gebrek aan of juist overvloed aan trainingsuren of aan tal van andere redenen. Blessures kunnen frustrerend en hardnekkig zijn. Je vraagt je af of je ooit nog kan hardlopen en kijkt smachtend naar vrolijke hardlopers op Social Media. Zelf heb ik na de marathon van New York te kampen met een hardnekkige heupblessure door overtraining. Ik ben langzaam weer aan het terugkomen door actief te herstellen en zal je hieronder tips geven hoe je dit zelf ook kan gaan doen.

1. Luister naar je lichaam
Het menselijk lichaam is een wonderschoon iets. Je lijf geeft vaak al veel eerder signalen af die je wellicht negeert omdat je zo lekker bezig bent met hardlopen. Mijn eerste tip is dan ook: luister naar je lichaam. Ik ben zelf geen fysiotherapeut en zal iedereen die pijn heeft bij het hardlopen dan ook adviseren zijn of haar lichaam serieus te nemen en een fysiotherapeut te bezoeken. Een goede fysiotherapeut is voor een hardloper belangrijker dan een goede kapper. En als jullie weten dat ik een flinke bos krullend haar heb waar ik niet zomaar de eerste de beste aan laat zitten, begrijpen jullie mijn punt. Luister naar je lichaam en neem het serieus. Het zal je beschermen tegen nog ergere blessures en uiteindelijk dankbaar zijn.

2. Stel een herstelschema op
Nadat je met een fysiotherapeut hebt vastgesteld wat de schade is, is de volgende stap een plan van aanpak op te stellen. Een herstelschema kan je helpen weer ‘licht aan de horizon’ te zien en je herstelperiode inzichtelijker te maken. Zelf mag ik van de fysio pas weer crosstraining gaan doen met mijn November Project tribe als ik een bruggetje kan maken en dan één been omhoog kan doen. Dat is een goed en haalbaar doel waar op deze manier ook geen tijdsdruk achter zit. En geloof me als ik zeg dat ik elke avond op een matje aan het proberen ben mijn lichaam sterker te krijgen. Want ik mis mijn crosstrainingen en hardloopwedstrijden enorm. En dan vooral omdat de mensen die ik daar heb ontmoet een onuitwisbare indruk op me hebben gemaakt en er tijdens het rennen en zweten door prachtige vriendschappen ontstonden!

3. Doe alternatieve trainingen
Een lastig aspect aan het geblesseerd zijn, vond ik het gebrek aan lichaamsbeweging. Het hardlopen heeft normaal gesproken ook een zeer goed effect op mijn bovenkamer en maakt me rustig in een drukke, gehaaste wereld. Het is daarom goed om ook tijdens je herstel actief te zijn, als dit even kan. Zelf ben ik veel gaan wandelen door Amsterdam. Ik was net verhuisd en kon zo mijn nieuwe buurt ontdekken. Achteraf bleek ik thuis vaak kilometers lang gelopen te hebben, zonder er erg in te hebben gehad. Een andere fijne alternatieve training is zwemmen. Het gevoel van gewichtloosheid is zeer prettig als je normaal gesproken veel pijn hebt tijdens het bewegen. Ook is fietsen een fijne optie en fiets ik zelf zo vaak mogelijk van Amsterdam-Oost naar -West en weer terug.

4. Kracht en stabiliteit
Naast het blijven werken aan je conditie, is het doen van krachttraining ook super belangrijk. Die vlieger gaat eigenlijk altijd op, ook als je niet geblesseerd bent. Veel (hardloop)blessures kunnen namelijk voorkomen worden door regelmatig krachttraining te doen en je spieren sterker te maken. Bij hardlopen komen veel blessures voort uit instabiele heupen en een niet zo sterke core. Laten dat nu ook juist bij mij de klachten zijn. Dus door die zones aan te pakken, zal ik uiteindelijk een sterkere hardloper worden. Om sterker te worden is het raadzaam je heup(in)stabiliteit aan te pakken. Wekelijks deel ik oefeningen om stabieler en zo sterker te worden. Het doen van kracht- en stabiliteitsoefeningen zal nooit mijn hobby worden. Maar de gedachte dat ze mij uiteindelijk helpen bij het hardlopen maakt me gemotiveerder dan ooit tevoren.

5. Bouw het langzaam weer op
‘Geduld is een schone zaak.’ Je wilt vast die ene leuke wedstrijd lopen, waar al je vrienden ook aan meedoen. Of je hebt je nou eenmaal ingeschreven voor een wedstrijd en je wilt koste wat kost lopen. Ik ben een groot voorstander van gedreven mensen, maar luister goed naar je lichaam als je weer aan het opbouwen bent. Neem de tijd voor het opbouwen en wees lief voor je lijf. Zelf wilde ik in eerste instantie na mijn derde marathon direct door met trainen voor marathon nummer vier. Ik had nooit gedacht dat mijn lichaam daar anders over dacht, terwijl mijn hoofd juist zo sterk en stellig was. Nu heb ik het geaccepteerd en neem ik het serieus. Het lijkt wel alsof dat een seintje is voor je lichaam om ook serieus te gaan herstellen. Verzet je er niet tegen het feit dat niet alles gaat zoals je wilt en dat dingen soms meer tijd kosten, het verzetten kost alleen maar onnodige energie. Het zal nog wel even duren voordat ik mijn favoriete afstand, de halve marathon, weer in wedstrijdverband zal lopen. Nu ik weer rustig vijf kilometer kan hardlopen zonder pijn (echt waar), ga ik kijken of ik over een tijdje die afstand in wedstrijdverband kan lopen. Alles zonder tijdsdruk en nog in het kader van het herstel. Tempo volgt pas weer als ik weer helemaal voel dat ik terug ben.

Ik hoop dat ik jullie met mijn tips heb kunnen helpen in jullie herstelproces!
Graag hoor ik hoe het met jullie herstel gaat. Bij vragen kan je een berichtje sturen onder dit artikel of een persoonlijk berichtje op info@ultravioletruns.com of Instagram.

Veel liefs en succes,

Violet
@ultravioletruns

januari 22, 2018

2018: Mijn doelen en uitdagingen!

2018 is begonnen en het is dus tijd om nieuwe doelen en nieuwe uitdagingen te stellen! Eerlijk gezegd wilde ik bijna niet dat 2017 ophield want wow wat was het een fantastisch jaar! Ik reisde met de liefde van mijn leven een half jaar door Nieuw-Zeeland, waar ik ook mijn tweede marathon rende en tal van mooie trails ontdekte. Eenmaal in Nederland begon ik met een leuke nieuwe baan en maakte ik van schrijven over hardlopen mijn werk. Ik ging samenwonen in Amsterdam en maakte, last but not least, deel uit van team Vifit Sport, waarmee ik de Marathon van New York liep!

 

Nu 2018 begonnen is, is het een goed plan de balans op te maken. Letterlijk, aangezien ik veel bezig ben met stabiliteitsoefeningen vanwege mijn blessure en figuurlijk omdat het goed is om na te denken over de doelen en uitdagingen die je voor jezelf wilt stellen. Niet in de trend van goede voornemens waar je je wel of niet aan kan houden en in het kader van goed en fout, maar simpelweg om voor mezelf te bepalen waar ik de focus op wil leggen dit jaar.

1. Gezond blijven

Dit moet eigenlijk ieders doel zijn, elk jaar weer. Maar ik heb de laatste tijd gemerkt hoe makkelijk het is om me mee te laten voeren op sportief vlak. Ik wil overal aan meedoen en ben super enthousiast. Alleen moet ik soms iets meer leren maat te houden en beter naar mijn lichaam te luisteren. Na de Marathon van New York heb ik mijn heup overbelast. Ik ben nu intensief bezig met fysiotherapie en doe dagelijks stabiliteitsoefeningen. Soms is het zwaar, maar ik weet zeker dat dit me in mijn toekomstige hardloopavonturen gaat helpen!
 

2. Meer trailruns

Wanneer ik volledig hersteld ben, zou ik me dit jaar graag toe willen leggen op trailruns. Tijdens mijn tijd in Nieuw-Zeeland heb ik ervaren hoe fantastisch het lopen van trails is. Wanneer je in de natuur bent, kom je helemaal tot rust en tot jezelf. Ik heb mijzelf al ingeschreven voor de Koning van Spanje Trail en de La Chouffe Trail. Beide trailruns zijn pas over een aantal maanden en dan ben ik weer volledig hersteld!
 

3. Meer video’s

Tijdens mijn tijd in Nieuw-Zeeland heb ik prachtige beelden gemaakt toen ik op pad ging met mijn GoPro. Ik vind het fantastisch om hier filmpjes van te monteren en ik ben dan ook van plan dit jaar een aantal mooie video’s te lanceren. Momenteel ben ik de video van de Hillary Trailrun aan het editen en er komt nog heel veel moois aan. Denk bijvoorbeeld aan de Disneyland Parijs Halve Marathon! Graag hoor ik van jullie waar jullie in de toekomst nog graag video’s over zouden willen zien, dan ga ik op pad met mijn GoPro!
 

4. Eén marathon

In eerste instantie wilde ik mijn marathon streak doorzetten en ook in het voorjaar weer een marathon lopen. Maar mijn lijf geeft aan dat het nu even tijd is om rust te nemen. Na drie marathons in ongeveer één jaar tijd ga ik de komende tijd weer meer tien kilometerwedstrijden en halve marathons lopen. En in 2018 komt er wel weer een marathon aan, maar in het najaar als ik er weer helemaal klaar voor ben!
 

5. Meer reviews

Dit jaar wil ik graag meer reviews schrijven en producten testen. Ik vind het geweldig om schoenen en andere artikelen grondig te testen en te beschrijven. De komende tijd kan je dus veel reviews verwachten. Graag hoor ik van jullie wat jullie graag getest willen hebben!
 

6. Log ook eens uit 

Tegenwoordig zijn we altijd online en bereikbaar. Social Media zijn geweldig, maar het is van tijd tot tijd ook goed om eens uit te loggen en te kijken wat er dan gebeuren zal. Ik merk dat het soms echt heerlijk is uit te loggen en hard te gaan lopen in de natuur. Er is zoveel meer te zien dan het scherm van een smartphone.

 

Wat zijn jouw doelen en uitdagingen voor het nieuwe jaar? Ik ben heel benieuwd!

Stuur mij een berichtje via info@ultravioletruns.com of laat een reactie achter!

 

Veel liefs en hardloopplezier!

@ultravioletruns